breukwandeling

Terwijl wij ons aan elkaar verbinden in een blog-samenwerking gaan we op zoek naar een breuk. Deze breuk nabij het basiskamp in Zeeland (Noord-Brabant) intrigeert ons al een tijdje. Na de eerste breukwandeling van november zijn we er nog niet gerust op hoe het zit met die breuk…

Ooit opgehemeld door onze docent landschapsbouw viel de zichtbaarheid van de Peelrandbreuk ons eerlijk gezegd nogal tegen. Wel raakten we aangenaam onder de indruk van het contrastrijk landschap van natuurgebied de Maashorst. Maar er moet meer zijn. Wij willen een woeste en spectaculaire breuk in het landschap laten zien in onze blog!

Nu er echt geen blaadje meer aan de bomen zit moet dit lukken in de omgeving van natuurcentrum de Maashorst, de ‘place to be’ op breukgebied. Maar het wil niet bepaald lukken. De charmante hoogte-verschillen die we opmerken blijken steilrandjes, ontstaan door landbouwkundig gebruik. Dit is niet de breuk! Het bijzondere aardkundige verschijnsel blijkt verdoezeld onder een laag zand. Wind en weer hebben de laagtes door de eeuwen heen met dit dekzand opgevuld. En de oorspronkelijke hoge rand is ernstig verlaagd door erosie. We moeten het dus doen met subtielere aanwijzingen richting deze beroemde breuk.

Goed kijken en lezen laat ons buitenhart weer sprongetjes maken. Opmerkelijk is bijvoorbeeld dat de hogere gronden (Peelhorst) hier nat zijn en de lagere gronden (de Centrale slenk) droog. Hoe kan dit? Grondwater stroomt toch van hoog naar laag? Maar in het breukvlak zitten lagen die geen water door laten. Hierdoor stijgt het water in de horst op als kwel en wordt het dus nat. Natte graslanden en broekbos kom je hier tegen. De lagere delen blijven droog. We bevinden ons in de omgekeerde wereld van de zeldzame wijstgronden.

Het Hollands landschap geeft haar verleden niet prijs in sensationele extremiteiten waar ook wij soms naar verlangen. Daarom eren wij bovenal het kleine van alle buitenaardigheden op ons blogpad.