bloeiende rozemarijn

Ik bezoek een vriendin in Jordanië. Het is februari en ’s ochtends vroeg nog behoorlijk fris.

Benieuwd naar haar onderkomen in Amman, loop ik op haar huis af. Aan weerszijden van het pad staan rozemarijnstruiken uitbundig te bloeien. Die lichtblauwe bloemenzee en de kruidige geur staan me nog vers in het geheugen.

De geslachtsnaam ‘Rosmarinus’ betekent “dauw van de zee”, omdat het kruid in zijn oorsprongsgebied vaak tegen rotsen aan de kust groeit. De soortnaam ‘officinalis’ staat voor de medicinale werking. Het geeft ook meteen een indicatie voor de meest geschikte standplaats: warm, zonnig en stenig. Het plezier dat je hebt van rozemarijn is ongekend. Je kunt er iedere dag aan ruiken. Het is ideaal om aardappels en lamsvlees mee te bereiden. Je kunt het kopen bij een lokale kwekerij of bij een tuincentrum. De Marokkaanse of Turkse kruidenier om de hoek verkoopt het vaak in potten. Ook op boerenmarkten kun je terecht. Tegenwoordig is het bijna overal mogelijk om biologische kruiden te verkrijgen. Voor de winterhardheid kan het nog gunstig zijn dat de planten zijn gekweekt in ons klimaat. Kruiden uit Italië zijn gewend aan warmere temperaturen. En als toegift bloeit rozemarijn ook nog eens in een kleur blauw die zijn gelijke niet kent.

Van een Nieuw-Zeelandse kok leerde ik ooit een recept voor gepocheerde peren met rozemarijn, maar dat bewaar ik voor een volgende keer…